9/02/2014

¡AI!, DE CURROS ENRÍQUEZ

¿Como foi?... —Eu topábame fora
cando as negras vixigas lle deron;
polo aramio súa nai avisoume
i eu vinme correndo.

¡Coitadiño! Sintindo os meus pasos,
revolveu cara a min os seus ollos.
Non me viu... e chorou... ¡ai!, xa os tiña
ceguiños de todo.

Non me acordo que tempo me estiven
sobre o berce de dor debruzado;
sólo sei que me erguín co meu neno
sin vida nos brazos...

Volvoreta de aliñas douradas
que te pousas no berce valeiro,
pois por el me perguntas, xa sabes
qué foi do meu neno.

...

¿Cómo fue?... —Yo me encontraba fuera
cuando las negras vejigas le dieron;
por el aramio su madre me avisó
y yo me vi corriendo.

¡Pobrecito! Sintiendo mis pasos,
volvió cara a mí sus ojos.
No me vio... y lloró... ¡ay!, ya los tenía
cieguitos del todo.

No me acuerdo que tiempo me estuve
sobre la cuna de dolor debruzado;
sólo sé que me erguí con mi niño
sin vida en los brazos...

Mariposa de alitas doradas
que te posas en la cuna vacía,
pues por él me perguntas, ya sabes
qué fue de mi niño.


Curros Enríquez/ Vizcayado

No hay comentarios: